Als ik aankom in Rongwrong in de Binnen Bantammerstraat is het is nog vroeg. Ik maak een praatje en krijg een vrolijke cocktail en werp een blik op het kunstwerk boven. We wachten. Straks zal het voller worden. Becket Flannery zal de tekst voordragen die hij voor de publicatie bij deze expositie met werk van Jason Dodge heeft geschreven.
Mijn antwoord op je tekst over het boek van Pieter van Os, Liever Dier dan Mens laat ik beginnen bij de eerste zin uit de bijzondere roman Wittgensteins Mistress van David Markson. Een wonderlijk boek, waar je lang over na kunt denken. Het is een experiment, een filosofisch ‘What If’- verhaal, wat in dit geval zeggen wil: Wat als je de laatste mens op aarde bent, en helemaal alleen.
De geschiedenis van Midden en Oost-Europa kent voor mij vele grote gaten, tenminste, die conclusie moet ik trekken als ik ‘Liever dier dan mens’, geschreven door Pieter van Os lees. Er is zoveel wat zich in de dikke, ondoordringbare mist van de geschiedenis bevindt, ook al is de geschiedenis van Oost-Europa mij niet geheel onbekend. Meer specifiek uit Polen heb ik kennis genomen van het werk van diverse kunstenaars.
Je eerste verhaal toont meteen de waarde van onze correspondentie. Ik heb Kosmos van Gombrowicz gelezen en de verzamelde werken in de kast staan, maar aan Ferdydurke kwam ik nog niet toe.
Ik lees ‘Ferdydurke’, een roman van Witold Gombrowicz (1904-1969). Gepubliceerd tien jaar voor mijn geboorte, maar het lijkt een eeuwigheid van mij verwijderd. Het boek is moeilijk te doorgronden, althans voor mij.
De geluidsdocumentaire Expedition Content van Veronica Kusumaryati en Ernst Karel heeft veel bij me losgemaakt. Het was een bijzondere ervaring wat betreft de reikwijdte en impressie van geluid en een impuls om na te denken over kolonialisme. Daarmee vul ik het eerste deel van dit artikel. In het tweede deel besteed ik aandacht aan nieuwe geluidspraktijken. Dan ga ik in op de films van Véréna Paravel en Lucien Castaing-Taylor en het werk van Semâ Bekirović en Vibeke Mascini.
Ik wilde nog een keer de expositie van Rien Monshouwer zien (naamgenoot, geen familie). De Zaal toont een overzicht. Er is werk uit verschillende perioden. Het hangt in de grote, hoge zaal, naar ik meen een voormalig kerkgebouw. De eerste indruk is goed, maar ik heb tijd en rust nodig om tot een oordeel over de samenhang te komen. Ik dwaal door de ruimte, loop langs het werk. In de grote zaal hangen vooral schilderijen – abstract, conceptueel – en er staat één installatie; in de ruimte achter, een videofilm van een interview met Monshouwer, daartussen en daarboven tekeningen, collages en nog wat kleinere schilderijen.
En Route is een experiment waarin herhaling centraal staat. Wat neem je waar als je een jaar lang alle routes beschrijft die je dagelijks neemt?
OuLiPo en route! en route! OuLiPo. Een expositie van Stephan Keppel en Marc Nagtzaam bij Bradwolff Projects. Een OuLiPo Festi-valletje bij Theater Perdu met Lisa Huissoon, Guido van de Wiel en Carel Blotkamp. Mystery Guest: Nishiko.
Op donderdagavond 28 september 2023 vond in theater Perdu in Amsterdam een AICA-avond plaats over meertaligheid bij critici. Welke taal gebruik je als je een kritiek schrijft? Een avond in Perdu met Nicoline van Harskamp, Natalia Papaeva en Alena Alexandrova
