Voordat ik mijn visie geef op het lelijke drama ‘Stanley Brouwn Venetië 2019’ wil ik expliciet één aantekening maken: Wat nu gebeurt is vooral heel treurig voor Remy Jungerman en Iris Kensmil. Beide uitstekende kunstenaars. Jammer, dat nu zelfs de kunstenaars en curatoren die op de shortlist stonden officieel aan het klagen slaan, want ik verheug me nu al op hun presentatie. Maar dan Stanley Brouwn, al jaren mijn held.

The ten murders of Josephine is geen gewone tentoonstelling. Het is een auditieve en visuele enscenering in alle ruimtes op de eerste etage van het Rotterdamse instituut. De ruimtes zijn gedeeltelijk ingericht, er hangt een schommel, er klinkt muziek en er zijn enkele afbeeldingen en objecten te zien. Op een schaaltje ligt wat fruit, een meloen, gele rubberen handschoenen en andere vreemde dingen die in relatie staan met schrijven en muziek. Aan de wand van een achterkamer hangt een grote tekening van iets dat op een kubus lijkt.

During a conversation with Johann Arens we discuss Michel de Certeau. In The Practice of Every Day life (1982), de Certeau’s most quoted work, he attempts to show how people deal with everyday rules and structures. Where power is concerned, in contrast to Michel Foucault, de Certeau focusses not just on disciplinary processes but also sees the surrounding space. He investigates the way in which people resist or protest and consequently change the rules. He describes how they do things just slightly differently than intended, gaining a small amount of freedom for themselves and others. This is in fact the commonality between Arens and the four artists whose work he invited to perform during the opening of Amended Plastics. Like his own, their work slides close along the edge of the normal, looking like what we know, but perverting that reality on behalf of freedom and space.

De geschiedenis is als een sterrenhemel: Je denkt aanvankelijk dat je vaststaande patronen ziet (de astrologie), terwijl bij nadere beschouwing blijkt, dat er steeds nieuwe sterren te zien zijn en steeds nieuwe verhalen te vertellen (de astronomie).
Black and Revolutionary; Hermina en Otto Huiswoud en de presentatie van Cinema Ollanda van Wendelien van Oldenborgh bij Ons Suriname / The Black Archives in Amsterdam.

De hoofdpersoon van dit artikel is de Indonesische kunstenaar Aliansyah Caniago. Hij is op dit moment artist in residence bij BijlmAIR – een werkplek voor kunstenaars onder auspiciën van CBK Zuid-Oost – en heeft een presentatie bij Bradwolff Projects met de titel NOW. Ik ben zijdelings bij dit project betrokken en mijn tekst zal daarom geen tentoonstellingskritiek zijn, maar een soort verslag van de projectvoortgang. Ik ben gefascineerd door de manier waarop Caniago werkt en wil zijn activiteiten in een breder kader plaatsen. Daarom geef ik, voordat ik aan het verslag over Caniago begin, een beschrijving van mijn bezoek aan de tentoonstelling LOCUS in Eye met werk van de filmers Apitchatpong Weerasethakul en Cao Guimães. Ik denk dat tussen het werk van de drie kunstenaars overeenkomsten bestaan. De verhalende structuren die zij gebruiken bevatten elementen van geschiedenis, religie, mythes en de omgang met stad en natuur. Die combinatie is van een grote vitaliteit.

De nacht is het geluid van vallende appels. De nacht is waken als anderen slapen. Nickel van Duijvenboden & Gwenneth Boelens bieden bij P/////AKT in Amsterdam een bijzondere nachtelijke ervaring aan.

Art CAPiTAL, zoals de expositie van Femke Schaap en Johanna de Schipper heet, is een avontuur. Op grond van een open oproep aan alle kunstenaars en instellingen die op dit moment in het gebouw vertoeven maakten zij een tentoonstelling in het voormalige ING-gebouw aan de Haarlemmerweg in Amsterdam. Het is grappig om aan de administratieve functies van de bankmedewerkers te denken, terwijl je nu kunstenaars ziet. Lastiger is, dat de ateliers, de droom- en leefruimtes van verschillende kunstenaars zeer tijdelijk is. Het is ook niet helemaal duidelijk of de inspanningen die kunstenaars zich getroosten om een expositie te maken, daadwerkelijk gewaardeerd worden. Want het is ingewikkelder, vraagt meer inspanning en kennis dan gedacht om van een leegstaand gebouw een leefbare en werkbare omgeving te maken.

Het is erg warm als ik in het Allard Piersonmuseum in Amsterdam wacht tot de performance Cast Witnesses van de Belgische kunstenaar Sarah van Lamsweerde zal beginnen. Een klein gezelschap staat bij de balie van het museum voor archeologie. Het museum is gevestigd in het gebouw waar ooit de Nederlandse Bank gevestigd was. Beneden in de kelder bevindt zich nog de enorme kluis – er liggen nu collectieonderdelen opgeslagen. Straks zullen we naar boven gaan, waar op zolder de collectie gipsen beelden wordt bewaard. Toen ik deze beelden voor de allereerste keer zag was ik overweldigd, door het formaat en de onderwerpen die zij uitbeelden. Inmiddels wordt er vrij regelmatig aandacht aan besteed. Toch is de aanleiding weer bijzonder. Van Lamsweerde gebruikt de objecten voor een onderzoek naar tastzin.

Ik ben op de opening van de expositie Radicale – Sociale – Animale – Talen in het Cobra Museum voor Moderne Kunst in Amstelveen. Een grote centrale tentoonstelling die op de collectie Cobra kunst waar het museum zijn bestaan aan dankt gebaseerd is. Niet alleen de poëzie de geluidsinstallatie van Maria Barnas, een door de lucht vliegende speaker verpakt in een zwarte pluizige plopkap, scheppen verwarring. De titel van de expositie en de vormgeving van de uitnodiging en teksten doen dat ook. Waar zijn de vertrouwde compacte Cobra-vormen? Hun altijd ‘krachtig’ genoemde penseelstreken? Wat ik zie is ijler en conceptueler. Het museum vertelt nieuw verhaal.

Al ik de expositie van LFMC in het CBK in de Bijlmer bekijk, komt die kennis over deze discussie van pas. Het is een bijzondere tentoonstelling, waar ik eerst wellicht met enige verbazing naar kijk, maar naarmate ik langer in de ruimte verblijf meer van geniet. Het is namelijk nodig om de expositie te ‘lezen’. Daarmee bedoel ik niet dat je perse alle wandteksten gelezen moet hebben voordat je de tentoonstelling begrijpt, maar wel dat je de verschillende werken goed moet bekijken en met elkaar verbinden. De tentoonstelling is namelijk wel door verschillende mensen gemaakt, te weten de LFMC (Lowrey Foley McClane) leden: Atlynn Vrolijk, Brian Elstak, Dionne Verwey, Giuseppe du Crocq, Ramon “Hayzee” Slager, Isabel Berenos, Joya Mooi, Kai de Bies, MAC&MEE, Mounir Raji, Senna Gourdou, Sharon Jane Dompig, Vanity Wezer en Vera Schipaanboord, maar vertelt één verhaal. Het verhaal van een buurt en vier helden.