Sommige kunstenaars spelen met het gegeven dat een vaas als een lichaam is. Dan denk ik bijvoorbeeld aan Emmy van Lamoen. Haar vaas is uitdagend eenvoudig. Ze sneed een schuine reep klei uit het ding waardoor een gat ontstaat dat de leegte van de bolle vorm van het vazenlichaam schrijnend doet uitkomen. Johanna Schweizer benadrukt het lichamelijke op een andere manier. Zij trekt haar vaas een jasje aan. Schweizers vaas is die vrolijke, vaas met die gehaakte trui. Een driedimensionale variant van een T-shirt met piemels dat hippiemodemaker Bas Koster ooit ontwierp. Door die versiering laat zij de vaas niet alleen een lichaam zijn, maar speelt zij ook met de vorm: Een vrouwelijke vorm, waaraan zij met een vrolijke omkering refereert.
