Er is een verhaal van Bernlef getiteld: ‘Na mijn begrafenis’. Het staat in zijn bundel: ‘Help me herinneren’ (2012), geschreven in het jaar van zijn dood.
Category: Rien Monshouwer
Ik heb in mijn jeugd overwogen om archeologie te gaan studeren, maar daar is het nooit van gekomen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat mijn interesse voor ‘verdwenen’ plekken daarmee verdwenen is. Een groot aantal kunstwerken uit mijn oeuvre hebben ‘de afwezigheid’ van iets als onderwerp.
Blijkbaar kon Auerbach zich weinig herinneren van Berlijn, van zijn vroege jeugd. Hij was pas 8 jaar toen hij Duitsland verliet, het kindertransport vanuit Hamburg was, meen ik, het laatste dat Duitsland achter zich liet. Sijpelt ‘de herinnering’ aan alle onvoorstelbare verschrikkingen toch door in zijn manier van werken?
Wat een merkwaardige week; op zondag 2 maart j.l. de ontroerende monumentale schoonheid van de schilderijen en tekeningen van Beatriz González (1932) gezien in Museum De Pont.
Én, afgelopen vrijdag 28 februari, de hondsbrutale uitval en poging tot totale vernedering van de heer Zelensky door de ‘heren’ Trump en Vance. De televisie-uitzending was ‘zum kotzen’.
‘Als een witte in het zwembad sprong, gingen de zwarten eruit.’ Deze zin lijkt op een zin uit het boek ‘CONGO een geschiedenis’ van David van Reybrouck (pag. 233),
maar dan is het een zwarte die in het zwembad plonst. We spreken over de vroege vijftiger jaren van de twintigste eeuw. Hoe zwart-wit kan het zijn? Hoe lang zal het zwart-wit blijven?
Den Haag, 3 januari 2025 Dag Saskia, onze correspondentie heeft even gehaperd, omdat mijn lichaam even haperde. Maar, nu is mijn lichaam weer terug op zijn oude standplaats, en kan ons gesprek zich voortzetten, en daar verheug ik mij op.Zo’n »
Dag Saskia,
je hebt me meegevoerd naar Keulen. In gedachten liep ik daar rond. Terwijl jullie me voorgingen, dwalend door de zalen van de diverse musea aldaar. Het is alweer lang geleden dat ik Keulen bezocht, en het door Peter Zumthor gebouwde museum zou ik graag eens bezoeken.
Het boek van Sebastian Barry ‘Dagen zonder eind’ heb ik zojuist dichtgeklapt. Ik zat midden in de eerste veldslag tussen de noordelijke en de zuidelijke troepen in de Amerikaanse Burgeroorlog, met alle daarbij behorende verschrikkingen die dan gebeuren. Zoals de jonge tamboer, wiens hoofd onmiddellijk gescheiden wordt van zijn romp bij de eerste de beste confrontatie. De verteller trekt zich, na de slag, terug in de stilte van het bos en reflecteert over de mens.
Stapelingen. Stapelingen! Stapelingen? Wat voor stapelingen? Verontrustende stapelingen? Stapelingen die aan het rotten zijn? Stapelingen als schuilplaatsen voor ongedierte. Stapelingen als behuizing voor muizen en ratten? Als arbeid voor de arbeidslozen, die onverschillig tussen de stortplaats scharrelen? Chaos, chaos, chaos in de stad.
De zwarte omslag van het boek van Gursky bestaat uit in wit gedrukte namen van steden met daarnaast rijen letters en rijen cijfers op een zwart fond. Het is een detail van een foto van een electronisch bord met beursnoteringen. Daarop, in diepdruk, en met gouden letters, verschijnt de naam Andreas Gursky. De foto zelf, van de beursvloer van Frankfurt, tref je in het boek aan.
