Dag Saskia, een verhaal van begin van dit jaar. Het gaat over relatief ouwe tijden, toen mijn kunstenaarschap nog relatief jong was. Deze tijd, of een andere tijd? Is iedere tijd een goede tijd? Of bestaat er niet zoiets als »
Category: Rien Monshouwer
Bij deze een mooi verhaal van Rien Monshouwer met de tekening als lijdraad en motief. een tekenaar trekt een lijn………. Sommige van de tekeningen beginnen met een kunstenaar die niet weet wat hij moet tekenen.. Op het lege vel tekenpapier »
Een hand veegt de sporen uit het zand. Wat er overblijft zijn de sporen die een hand in het zand maakt om de sporen van vroeger uit te wissen. Alsof dat zand geen geschiedenis heeft.
Er is een verhaal van Bernlef getiteld: ‘Na mijn begrafenis’. Het staat in zijn bundel: ‘Help me herinneren’ (2012), geschreven in het jaar van zijn dood.
Ik heb in mijn jeugd overwogen om archeologie te gaan studeren, maar daar is het nooit van gekomen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat mijn interesse voor ‘verdwenen’ plekken daarmee verdwenen is. Een groot aantal kunstwerken uit mijn oeuvre hebben ‘de afwezigheid’ van iets als onderwerp.
Blijkbaar kon Auerbach zich weinig herinneren van Berlijn, van zijn vroege jeugd. Hij was pas 8 jaar toen hij Duitsland verliet, het kindertransport vanuit Hamburg was, meen ik, het laatste dat Duitsland achter zich liet. Sijpelt ‘de herinnering’ aan alle onvoorstelbare verschrikkingen toch door in zijn manier van werken?
Wat een merkwaardige week; op zondag 2 maart j.l. de ontroerende monumentale schoonheid van de schilderijen en tekeningen van Beatriz González (1932) gezien in Museum De Pont.
Én, afgelopen vrijdag 28 februari, de hondsbrutale uitval en poging tot totale vernedering van de heer Zelensky door de ‘heren’ Trump en Vance. De televisie-uitzending was ‘zum kotzen’.
‘Als een witte in het zwembad sprong, gingen de zwarten eruit.’ Deze zin lijkt op een zin uit het boek ‘CONGO een geschiedenis’ van David van Reybrouck (pag. 233),
maar dan is het een zwarte die in het zwembad plonst. We spreken over de vroege vijftiger jaren van de twintigste eeuw. Hoe zwart-wit kan het zijn? Hoe lang zal het zwart-wit blijven?
Den Haag, 3 januari 2025 Dag Saskia, onze correspondentie heeft even gehaperd, omdat mijn lichaam even haperde. Maar, nu is mijn lichaam weer terug op zijn oude standplaats, en kan ons gesprek zich voortzetten, en daar verheug ik mij op.Zo’n »
Dag Saskia,
je hebt me meegevoerd naar Keulen. In gedachten liep ik daar rond. Terwijl jullie me voorgingen, dwalend door de zalen van de diverse musea aldaar. Het is alweer lang geleden dat ik Keulen bezocht, en het door Peter Zumthor gebouwde museum zou ik graag eens bezoeken.
