Deze zomer maakte Robin Waart twee tentoonstellingen en een Boek. Als ik nadenk over zijn werk kom ik op twee woorden: radicaal en genereus. Deze woorden tellen op bij de twee woorden die ik voor zijn boek gebruik: ongebreideld en gekaderd. Al verzamelend werkt Waart aan een bijzonder en sterk ouevre.
Handke, Merleau-Ponty, Cézanne. Ze vormen voor mij een start voor het denken. Vooral Peter Handke omdat de aanpak van de schrijver fascineert. Hij laat de betekenissen en motieven bewegen en veranderen. Er vinden metamorfosen plaats. In zijn oeuvre staat de lichamelijke ervaring niet alleen voor denken, maar ook voor humaniteit en de weerbarstige route die je kiezen moet om humaan te zijn en te blijven. Afstand in nabijheid, zo blijkt ook uit de rede die Peter Handke naar aanleiding van het ontvangen van de Nobelprijs 2019 uitsprak.
Twee boeken; één kunstenaar: Marcel Duchamp Pieter de Nijs, Striptease met chocola, kikkers en een thermo-mechanisch orkest, Nederlandse Academie voor ‘Patafysica, 2018 Elena Filipovic, The apparently marginal activities of Marcel Duchamp, The Mitt Press, 2016 In het kader van een »
Het woord is dood
De naturalistische clichés en dramatische woordfilms
die de boekenfabrikanten ons leveren
per meter en per pond
bevatten niets van de nieuwe handgrepen van ons leven
‘Return to Rigthtfull Owner’ van Eva Olthof gaat over informatie in bibliotheken en de sporen van de mensen die een bibliotheek bezoeken. Het project begon bij beelden van een Wim Wenders film. In een sleutelscene van de film ‘Der Himmel über Berlin´ (1987) met prachtige teksten van de Oostenrijkse schrijver Peter Handke, bevinden zich twee engelen die alle gedachten van de mensen kunnen horen, in een bibliotheek. Daar denken ze en lezen ze met de mensen mee. Ze horen hun overwegingen, zuchten en zorgen. Dat was de aanleiding voor Olthofs onderzoek naar de gebruikers van een bibliotheek. Ze startte een onderzoek naar de sporen van microgeschiedenissen, de overwegingen en avonturen van de kleine luiden, de studenten, timmerlui, handelsmannen in de bibliotheek. De beroepsgroepen waar de bibliotheek, volgens een schematische tekening die Olthof op de achterzijde van de publicatie weergeeft, voor gebouwd is.
Met het mooie weer bezoek ik de boekpresentatie van Wendelien van Oldernborgh in het Stedelijk Museum van Amsterdam. Er wordt een nieuwe film gepresenteerd (Nederlandse Première) ‘From left tot Night’ en haar boek ‘Amateur’, dat een overzicht biedt van haar oeuvre. In het boek zijn meerdere – niet alle – films opgenomen die zij vanaf 2006 heeft gemaakt en naast allerhande beeldmateriaal corresponderend met dertien films, presenteert zij ook dertien teksten. Het resultaat is spannend en speels en door de teksten van veel verschillende schrijvers uit alle delen van de wereld heel vernieuwend en interessant. Wat me vooral blij maakt is het ontbreken van dimensieloos cynisme.
Hoeveel je moet lijden voor de kunst is me niet altijd helemaal duidelijk. Dag in dag uit alle mogelijke tentoonstellingen en performances afgaan is in ieder geval niet mijn ding. Toch had ik er geen spijt van dat ik afgelopen »
In de bundel Spaces for Criticism wordt het hele spectrum van de kritiek aan de hand van elf heel verschillende bijdragen besproken. Ondanks de prachtige en hoogst intellectuele vormgeving van het boekje – geel verf sproeisel als kleine sterrenstippels op een grijs en zwart oppervlak – zijn de bijdragen niet alleen gevarieerd, maar ook zeer leesbaar en hier en daar praktisch. Er is een leuke bijdrage uit Brazilië, er zijn de ervaringen van een toneelcriticus John Ellingsworth et cetera. Ik heb nog niet alles gelezen, maar vermoed dat het interview met Luc Boltanski een hoogtepunt is. Nadenken over kunst en kritiek is belangrijk, zeker in een tijd waarin vanwege talloze technologische veranderingen de manier waarop kennis en informatie verspreid worden zo ingrijpend verandert.
Wat vind ik goede kritieken? Walter Benjamin is een waardevolle stem. Hito Steyerl schreef een tekst die me werkelijk raakte. Wo ist der Ort der Kritik? Zonder andere teksten, zonder netwerk en collegae, zonder realiteitsbesef, zonder tijd en zin om informatie en kennis op te nemen, zonder schrijflust, zonder literatuur, zonder kunst kom je er niet.
Op dit moment is in de kelder van het Stedelijk Museum in Amsterdam de expositie ‘Beyond Conceptual Art’ te zien waarin het leven van curator, handelaar en verzamelaar Seth Siegelaub centraal staat. De man, die in 2013 overleed, geldt als een inside tip. In het ronkende persbericht wordt hij “de ‘vader van de conceptuele kunst’ en (…) een grote inspiratiebron voor verschillende generaties curatoren, kunstenaars en culturele vrijdenkers, ook in Amsterdam (…)” genoemd. “De man op de achtergrond die belangrijker was dan wat op de voorgrond gebeurde”, zegt iemand in de film die het Stedelijk Museum liet maken. [2] Janneke Wesseling geeft de tentoonstelling in het NRC vijf bollen. In de Stedelijk-Museum-film die op Artube te zien is struikelen curator Leontien Coelewij, kunstenaar Jan Dibbets, vormgeefster Irma Boom en communicatiewetenschapper Cees Hamelink over de superlatieven. Het Xerox boek, een van de veel vermelde elementen in het spel van mystificatie, is werkelijk prachtig, maar maar na lang nadenken en controleren kan ik maar één conclusie trekken: Ik vind het een ontgoochelende tentoonstelling.
