Marc Nagtzaam,  Zeichnungen / An Index of Notes / Jpeg / Variable dimensions / 2019 – ongoing

Dinsdag 1 september 2020

Gisteren weer ronde om de Sloterplas gemaakt. Ben sneller met mijn nieuwe fiets, handremmen, versnellingen. Het Vondelpark, dat na de stilte van de quarantaine nooit meer helemaal hersteld is. Meer joggers dan voorheen, minder fietsers, Het is natuurlijk bizar om zo’n knip in de samenleving te maken, zo’n specifieke knip, uitgaan, horeca, sport. Ben benieuwd wat dit op gaat leveren. Nu is alles nog rustig, al verlang ik oprecht terug naar de quarantainetijd, omdat ik me toen op het schrijven richtte, er maar weinig sociale verplichtingen waren, en hoewel ik van mensen hou vind ik die rust prettiger dan als er veel te doen is. Voorkeur voor ‘gewoon’. Voorkeur voor vast patroon en niet al te veel gezelschapsspel.

’s Nachts loopt Merlijn mijn dromen in. Mijn oude witte kat, de meest markante. Als het beest last van vlooien had, likte hij te hard en werd hij kaal en kreeg rode wonden. Ik zie zo’n rode, kale streep op z’n rug. Ach arme! Hoe kon ik je vergeten? Het is mijn schuld. Het is me ontschoten. Dan draait hij zich om en zie ik dat hij geen staart meer heeft.
Wat is er toch gebeurt met je, zeg ik. En ik denk aan de tijd die hij alleen door heeft moeten brengen. De staart is nog niet al te lang geleden afgerukt je ziet nog littekens en wonden.

Onrust. Dromen. Als ik via het Vondelpark doorfiets, Schinkelbrug, park met coniferen en vierkante koeien, weg over, kinderspeelplaats, school, zie ik in de verte de moderne, witte gebouwen tegen een heldere lucht met wolken. Het glas van enkele gebouwen verdwijnt in de achtergrond. Van dat verdwijnen krijg ik een merkwaardig gevoel in mijn buik. Mooi en ambigue. Ook de propellers van de windmolens die in het havengebied staan verdwenen in de lucht. Alleen als je heel goed kijkt zie je de begrenzing. Dit witte, blauwe, grijze verdwijnen is veel mooier denk ik, dan het blijven. Hoewel ik de koperoxide groene hoeden van de Dikke Dames van C. Weeber ook indrukwekkend zal blijven vinden.

Dat was gisteren. Vandaag is het prachtig najaarsweer.
De bomen nog groen en doodstil.
De lucht lichtblauw. Niet meer zo scherp en geprofileerd als in de zomer. Wel heel helder.
Na de zware regenval
En de grote hitte
Nu tijd voor duinbessen. En Route 113.

EN ROUTE is een experiment waarin herhaling centraal staat. Het is een onderzoek naar de flexibiliteit van taal en de flexibiliteit van de waarneming. Hoe komen schrijven en (voort)bewegen samen als je steeds dezelfde routes neemt? index