Op donderdagavond 19 april 2023 vond in theater Perdu in Amsterdam de AICA-salon Code Switching plaats. Het begrip wordt hier gebruikt als een vorm van cultuur-switching en gaat verder dan het combineren van verschillende talen in één gesprek. Met bijdragen van Kitty Zijlmans en Arjun Chada en de vertoning van de film ‘Play White’ van Bianca Baldi (2019).
Een lijn loopt fluitend op straat, het is mooi weer, niet al te heet, prima wandelweer. De lijn heeft vandaag een vrije dag, de tekenaar wiens creatie het is, heeft vandaag geen inspiratie. Hij heeft gezegd; ‘doe wat je wilt, en onthoudt de dingen die je meemaakt.
Dag Saskia, je schrijft, als reactie op mijn stukkie, hoe je tegen tekeningen aankijkt, dat ze ergens tussen reëel fysiek proces en metafoor functioneren. Dat is mooi gezegd. Je schrijft ook dat je je niet uitvoerig met de tekeningen van Maria Lassnig hebt bezig gehouden, dat je ze mogelijk als ‘te af’ ervaart, maar dat je gefascineerd bent geraakt door haar films. Die ga ik eens uitgebreid bekijken.
469 Support Sheet 128 Stephan Keppel, Marc Nagtzaam This publication arose from a collaboration between artists Marc Nagtzaam and Stephan Keppel. Photographs of their site-specific exhibition en route! OULIPO en route! are followed by a series of collage-like scans by »
Mocht je een conclusie willen trekken, dat gaat-ie wat mij betreft in de richting van: Ik houd van geruststelling en van wat onaf is. De klare lijn maakt me angstig. Dat is zo prachtig verwoord in die roman van Adalbert Stifter, Der Nachsommer. Door Carl Schorske getypeerd als: an uthopian Bildungsroman built of realistic elements. Alles is helder en redelijk, huis en tuin, natuur en cultuur, en juist daarom een beetje griezelig.
Video-opnames van de lezingen van en route! OULIPO en route! in Theater Perdu, donderdag 8 februari 2024: Guido van de Wiel over Perec, NISHIKO, Lisa Huissoon, Carel Blotkamp met the End, artists late and last works
Traag stroomt de brede rivier door het landschap. Het landschap van mijn tekening. Hoe die tekening er uit gaat zien? Dat weet ik nog niet precies, wel weet ik dat het hier om een landschap gaat dat net ‘klaar’ is. Het ligt daar in een paradijselijke staat, klaar om voor het eerst betreden te worden.
Als ik aankom in Rongwrong in de Binnen Bantammerstraat is het is nog vroeg. Ik maak een praatje en krijg een vrolijke cocktail en werp een blik op het kunstwerk boven. We wachten. Straks zal het voller worden. Becket Flannery zal de tekst voordragen die hij voor de publicatie bij deze expositie met werk van Jason Dodge heeft geschreven.
Mijn antwoord op je tekst over het boek van Pieter van Os, Liever Dier dan Mens laat ik beginnen bij de eerste zin uit de bijzondere roman Wittgensteins Mistress van David Markson. Een wonderlijk boek, waar je lang over na kunt denken. Het is een experiment, een filosofisch ‘What If’- verhaal, wat in dit geval zeggen wil: Wat als je de laatste mens op aarde bent, en helemaal alleen.
De geschiedenis van Midden en Oost-Europa kent voor mij vele grote gaten, tenminste, die conclusie moet ik trekken als ik ‘Liever dier dan mens’, geschreven door Pieter van Os lees. Er is zoveel wat zich in de dikke, ondoordringbare mist van de geschiedenis bevindt, ook al is de geschiedenis van Oost-Europa mij niet geheel onbekend. Meer specifiek uit Polen heb ik kennis genomen van het werk van diverse kunstenaars.
