Al ik de expositie van LFMC in het CBK in de Bijlmer bekijk, komt die kennis over deze discussie van pas. Het is een bijzondere tentoonstelling, waar ik eerst wellicht met enige verbazing naar kijk, maar naarmate ik langer in de ruimte verblijf meer van geniet. Het is namelijk nodig om de expositie te ‘lezen’. Daarmee bedoel ik niet dat je perse alle wandteksten gelezen moet hebben voordat je de tentoonstelling begrijpt, maar wel dat je de verschillende werken goed moet bekijken en met elkaar verbinden. De tentoonstelling is namelijk wel door verschillende mensen gemaakt, te weten de LFMC (Lowrey Foley McClane) leden: Atlynn Vrolijk, Brian Elstak, Dionne Verwey, Giuseppe du Crocq, Ramon “Hayzee” Slager, Isabel Berenos, Joya Mooi, Kai de Bies, MAC&MEE, Mounir Raji, Senna Gourdou, Sharon Jane Dompig, Vanity Wezer en Vera Schipaanboord, maar vertelt één verhaal. Het verhaal van een buurt en vier helden.

over de opening van Beeldenstorm en Daglicht in Eindhoven & de expositie Monsters van Wasco in WGKunst. Tijdens de viering van de fusie tussen Beeldenstorm, een werkplaats voor brons gieten en glasblazen in Eindhoven en Daglicht, het grafisch atelier in »

Ik had de expositie van Lorelinde Verhees bij P////AKT nog niet gezien. Dus wat het bezoek aan de VJ-performance van Wineke Gartz een twee-in-een ervaring. Eerst rustig de exposities bekijken, daarna de dia’s en klankbeelden van Gartz. Zij was uitgenodigd door Verhees en de kunstenaars hebben uitvoerig over de overeenkomsten in hun werk gesproken, wat je goed kon merken. De performance was niet, zoals gebruikelijk, een activiteit ter opluistering van een expositie. Expositie en performance sloten op elkaar aan, becommentariëren elkaar, reflecteren op elkaars beelden en de onderliggende systemen. De mogelijke thema’s en motieven hebben daar baat bij. Zij groeien – worden volwassener en groter – én worden uitgediept. Mooi.

‘The Admirer and the Admired…’ reveals the results of the research into the functioning of museum display. The exhibition has been exhibited twice before: at the Raum Tyson in Cologne and at the Institute of Art History at the Ludwig Maximilian University in Munich (LMU). It is the first time the two artists have created a work together. Their starting point was a common interest, namely museums and the way in which museum objects are displayed.

The Admirer and the Admired … toont het resultaat van een onderzoek naar het functioneren van museumdisplay. De expositie was twee keer eerder te zien: in Tyson Raum in Keulen en in het Instituut voor Kunstgeschiedenis van de Ludwich Maximilan Universiteit in München (LMU). Het is de eerste keer dat de twee kunstenaars een werk samen maken. Hun uitgangspunt was een gemeenschappelijke interesse, namelijk musea en de manier waarop museale objecten worden uitgestald. Een interview

Het werk van Marc Raven zie ik voor het eerst bij Galerie Bradwolff in Amsterdam Oost waar hij een solo heeft. Het werk verwondert: kleine stukken hout, circa 25 centimeter hoog, die aan alle kanten onder de verf zitten. Ze hebben een korst vol druipers en spatten. Het oppervlak is volledig met meerdere lagen verf bedekt, als een jas vol gaten. Dat maakt het werk tot een object, dat in zeker opzicht onooglijk, maar ook bijzonder mooi en specifiek (als een gedicht van Ponge). Het raakt. Niet zomaar omdat het in een grote ruimte die zich galerie noemt tegen een witte wand hangt – een vorm van presenteren die als je de regel van Marcel Duchamps urinoir eendimensionaal toepast ervoor zorgt dat ‘een heel gewoon voorwerp kunst wordt’ – maar omdat het is, aandacht opeist. Het verandert de ruimte verandert in plaats van omgekeerd. Ik besluit hem op zijn atelier te bezoeken…

Diversiteit in musea en cultuur is het grote onderwerp. Dus ook als het over de Guerrilla Girls gaat, is het streven niet een vifty-vifty-situatie, – zodra het over cijfers gaat wordt dat al snel gesuggereerd -, maar een situatie waarin uiteindelijk veel verschillende vormen van orde, man-vrouw verdelingen; andere culturen; minderheden voldoende plek krijgen om zichzelf te uiten en te (her)vinden. Door de vele soorten musea en de vele mogelijkheden die er zijn, is het in eerste instantie belangrijker om het eenvormige te bestrijden. Want, het is niet helemaal duidelijk of je je alleen moet richting op de diversiteit binnen één museum (soms geeft de collectie daar aanleiding toe, namelijk als (groepen) objecten tot andere culturen behoren of voor verschillende groepen mensen verschillende betekenissen hebben. Of dat je je sterk moet maken voor een diversiteit aan musea.

De film Two A.M. van Loretta Fahrenholz fascineert me. De molenaar/wachter in zijn vreemde grijze pak, dat toch vooral lijkt op de Pastou-kleding van de vrouwen met gesteven korte kapsels uit de jaren zeventig. Okay, niet paars dus, maar grijsgroen. Een schutkleur in de wijken en locaties waar de films zich afspeelt. Het eigentijdse druipt er vanaf en precies dat is spannend. De lage jaren vijftig flats, opgeknapt, omzoomd met struikgewas. Witte rozen rond de molen, zojuist aangeplant in een regelmatig vlak-vullend ritme. De struiken tussen de lage flats zijn beduidend ouder. De plek waar de wachter een meisje doodt zou zonder moeite de plek achter de flats kunnen zijn in den Nederlandse middelgrote gemeente waarin ik opgegroeide; tussen beton en struikgewas.

Onrust en dreiging lijken de bindende factor tussen het werk van Wolfson en dat van Fahrenholz. Verschillen zijn er natuurlijk ook, en in dit geval vormen zij het raamwerk voor mijn kritiek. Ik begin mijn tocht boven bij Wolfson en het poppenspel dat inmiddels al uitgemeten in de krant heeft gestaan. We willen er post-internet kunst van maken, maar misschien is de wereld nu vooral verontrustend vanwege een nieuwe, onbekende politieke situatie.

In de foyer had ik in een vitrine al enkele boeken zien staan: De liefdesbrieven van François Mitterrand aan Anne, niet zo heel lang geleden verschenen, meen ik. De liefdes correspondentie van Ingeborg Bachman en Paul Celan, ook iets over gelezen in de krant, en in de hal waar we als publiek wachten om de zaal in te gaan hangen briefteksten aan de muur. Ik lees voor in het kader van de voorstelling Salon d’Amour van Margret Wibmer in Natlab, Eindhoven