Stephan Keppel – Soft Curve /Circular Act. Amsterdam 2019 – 2020. Formaat prints 78 x 114 cm.

Woensdag 16 december 2020

Twee keer vanochtend moest ik aan Leon Spillieart denken, direct toen ik wakker werd en de kamer bekeek, de open deur, de boekenkasten, de kledingkast, al die verschillende niveaus en dieptes in vele genuanceerde kleuren witgrijs en zwartgrijs met een fluwelen overgang. De tweede keer als ik naar buiten kijk door het raam. Het is een klein beetje mistig. Alles heeft een zachte waterzweem en de oranje lichten stralen helder en massief, alsof er stekelige ronde bollen in de lucht hangen. Het is vroeg.

Gisteren, was het helder. Ik fiets tegen de middag via Vondelpark en park Schinkeleiland naar Buitenveldert. De zon schijnt. Koud is het niet. Bij het Amsterdamse Bos, na de sluizen van het Nieuwe Meer en de vorderende nieuwbouw van Tripolis – er zijn vier liftschachten, geen vijf en drie grote kranen, twee soorten: twee slank, rood en hoog, één dik en geel – sla ik linksaf naar Park Twikkel, een fietspad met een grote border langs een villabuurtje onder de rook van de VU. Hier werken vijf mannen van de gemeente in oranje pakken. Ze snoeien de bomen en de struiken. Dan fiets ik langs de ouderwetse vierkante flats.

Dat het mooi weer is zie ik vooral als ik via de Parnassusweg terugfiets. De zon komt van de Buitenveldertkant en kleurt de zijkanten van hoge grijze en witte gebouwen heel licht perzik oranje. Het heeft niet de helderheid van een vriezende winterdag. Ik meen zelf heel even al een lenteroep van een vogel te horen. Mooi is het wel. Omdat de bomen hun blad verloren hebben kan je de gebouwen beter zien. Ik zie nu vanaf de brede laan die over zal gaan in de Parnasusweg ook de hoge liftschachten van het nieuwe gebouw. Straks is er weer wat minder horizon. Minder ruimte om te kijken, meer muur van mens, van kantoor en winkel en woning en staal en beton en kunststoffen en brandwering en nou ja, het is wel duidelijk. Wit kleurt roze door de zon. De lucht heeft nu ook al wat kleur. Er zweven donkere, grijze en lichte witte wolkenflarden doorheen. En Route 146.

EN ROUTE is een experiment waarin herhaling centraal staat. Het is een onderzoek naar de flexibiliteit van taal en de flexibiliteit van de waarneming. Hoe komen schrijven en (voort)bewegen samen als je steeds dezelfde routes neemt? index