Stephan Keppel – Soft Curve /Circular Act. Amsterdam 2019 – 2020. Formaat prints 78 × 114 cm.
Maandag 3 februari 2020
’s Ochtends dicht bewolkt. Harde, koude wind. ’s Middags eerder warm. Bijna lenteachtig. Een mevrouw in een rolstoel zit buiten in de zon. Vóór de vierkante huizen van lichtgele steen langs straten met namen als: Overleg, Geduld en verdraagzaamheid – vlak bij het Dwaze Moederplein. De reigers maken al kabaal, er klinkt een vreselijke kreet. De papegaaien vechten. ’t Schijnt dat de hormonen van vogels onmiddellijk werken als er wat warmte in de lucht zit. Vliegen daar niet al twee woerden achter een wijfje aan?
Eerst het park, zijn het taxusboompjes of dennen? Pas als ik een vrucht zie, weet ik het zeker. Tegen de dichte, stille lucht en de vochtige velden steekt het groen van de dennen en coniferen mooi af. Dat geldt ook voor alles wat laag is. De rododendrons en de vele struiken waarvan ik de namen niet weet. Aan de grassen en kruiden valt af te lezen dat het snel gaat. Ook de rozenstruiken hebben frisse scheuten. Ik controleer de takken van de wilg vlak voor mijn raam. Nog geen katjes zoals de elzen aan de Admiralenkade, wel knoppen.
Weer langs de scheve platanen. Het mos aan de schaduwkant van de bomen is rijk en fluwelig. Dan hoor ik een hard en daverend geluid: De houten drinkgelegenheid aan het einde van het park wordt van een nieuw fundament voorzien. Er staan twee betonwagens haaks op elkaar met draaiende molens, één geel, één geel en blauw. Laag bij de grond zit een man die drilboor hanteert.
De weg over richting de brug. De weide met de dikke coniferen, waarschijnlijk afgetopt, de haringkar. Gelukkig wordt ik niet gesneden door iemand op een elektrische fiets. Daar zijn de torenflats van Weeber weer en de zilvergrijze moderne gebouwen langs de snelweg en het vierkante water. De villa’s lijken vandaag heel dichtbij. De snelweg onderdoor.
Omdat ik het me niet altijd even precies herinner, kijk ik goed hoe de begroeiing verloopt. Via de taluds, onder het viaduct door. De groenstrook onder de weg is met hekken afgezet. Één links aan de kant van het talud, de ander rechts waar het groen weer richting de sloten en de school- en kantoorgebouwen loopt. Ik neem me voor om een keer bij deze gebouwen af te stappen om het een en ander eens van dichtbij te bekijken. De begroeiing mondt uit in een kleine wildernis. Ik zie bramenstruiken, die prachtig groene grondbedekker naast en droog en kaal struikgewas, jonge bomen. Aan mijn rechterzijde zie ik nog net het gebouw dat een strenge tuinman in de arm heeft genomen. Hier is alles wat groeit getemd; keurig geknipte struiken op een saai strookje gras.
Verderop weer De Appel in het oude schoolgebouw. Het gras is er kort en groen. Er ligt bouwmateriaal op een hoek van het veld. Het kan zowel voor de parkeerplaatsen van Station Lelylaan, als voor het veld van De Appel zijn. De weg is bijna klaar. Het veld zal ook worden opgeknapt. Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. De vooruitgang is niet tegen te gaan, en hangjongeren zijn niet prettig. Ik denk aan wat een artist in residence, een kunstenaar uit Indonesië waar ik mee zou werken, mij tijdens een afspraak vertelde.
“Heb je een prettig weekend gehad?”
“Hm. Ik ben gisteren overvallen.”
“Heb je aangifte gedaan?”
“Nee.” En ik kan zijn weigering begrijpen. Hij is grote steden gewend en kwaad op zichzelf.
“Ik ging met hem mee, had ik niet moeten doen.”
Even verderop kijk ik naar rommelige tuinen van wat ooit bejaardenhuizen waren. Kleine woningen met maar één verdieping waar nu ongetwijfeld mensen wonen die op afstand van de arbeidsmarkt staat, zoals dat inmiddels heet. Voor de jaren vijftig portiekflats staan enorme dennenbomen en coniferen. Zo groot dat ze vlak voor de ramen van de tweede en derde verdieping staan. Om 12.00 uur loeien de sirenes. Het is de eerste maandag van de maand. En Route 22.
